Dergimizin Yayın Danışmanı, Ä°stanbul Üniversitesi Çevre MühendisliÄŸi Bölümü Eski BaÅŸkanı, EPEA Turkey Direktörü ve Ökotek Kurucusu Prof. Dr. Hulusi Barlas, bu sayımızın Portre&Röportaj sayfalarının konuÄŸu oldu... Hulusi Hoca, “Atom Alimi” olmayı hedeflediÄŸi gençlik dönemlerinden Manajans’ta metin yazarlığı yaptığı yıllara, 43 senedir evli olduÄŸu sevgili eÅŸini 50 yıl önce DoÄŸan KardeÅŸ dergisinde ilk gördüÄŸü anlardan Ay’a ayak basılan 20 Temmuz 1969 günü yaÅŸadıklarına, Münih Teknik Üniversitesi’nde doktora yaptığı ve gazetecilik eÄŸitimi aldığı yıllardan kendi firmasını kurduÄŸu günlere kadar tüm yaÅŸamını Su ve Çevre okurları için özetledi... YaÅŸamının devamlı “mücadele” ile geçtiÄŸini ifade eden Prof. Dr. Hulus Barlas, “Her ÅŸey istediÄŸim gibi olsaydı büyük ihtimalle hayatım mahvolurdu. Birçok ÅŸeyi biz yönlendiremiyoruz ama iyi niyetle sınırlar aÅŸan bir çalışma yaptığımızda tüm kapıların açılacağına inanıyorum” diyor...

“EmirdaÄŸ (Afyonkarahisar)’ın BaÄŸlıca Köyü’nde 20 Temmuz 1953’te dünyaya gelmiÅŸim... Köy ortamında imkanlarımız nispeten kısıtlı olduÄŸundan EmirdaÄŸ’ı bile 10 yaşıma kadar sadece bir defa görebilmiÅŸtim. Köyde SaÄŸlık Memuru olarak çalışan babam, Cumhuriyet’in en büyük kazanımlarından birisi olarak gördüÄŸüm Köy Enstitüsü’nden mezundu. Çalışkan ve disiplinli bir insandı. Bu özelliÄŸini de zannediyorum Enstitü’den edinmiÅŸti...” “Köyde doÄŸup, belli bir yaÅŸa kadar köyde yaÅŸamış olmanın hayatıma önemli katkılar saÄŸladığını söyleyebilirim. Köyümüz, Orta Asya’daki bir Türkmen obasının yaÅŸam tarzını andıran bir yapıya sahipti; sadece çadırlarımız yoktu ve göçer deÄŸildik... DoÄŸayı, yaÅŸamı, farklı kuÅŸ ve böcek türlerini yakından tanıyabildiÄŸimiz, birçok hayvanın doÄŸumuna ÅŸahitlik edebildiÄŸimiz bir ortamda büyüyorduk...” “Babamın 30-40 tane kitabı vardı. Evire çevire bunları okurdum küçükken. Ayrıca babamın
devlet memuru olması, okuldaki öÄŸretmenlerle ailecek de iç içe olmamıza imkan saÄŸlıyordu. Bu da benim kitap okuma alışkanlığım üzerine olumlu etkilerde bulunuyordu. ÖÄŸretmenlerim tarafından ilkokuldayken hediye edilen Fareli Köyün Kavalcısı, Robinson Crusoe ve Polyanna kitapları bu alışkanlığımın temel taÅŸları oldular...”

“Ä°lkokul son sınıfa geçtiÄŸim yaz, baÄŸlı olduÄŸumuz ilçe olan EmirdaÄŸ’a taşınmıştık. EmirdaÄŸ’da, köydeki gaz lambasının ardından ilk defa elektrikle aydınlatılan bir ortamda bulunma ve çalışma fırsatı yakalamıştım. Bir sene sonra da, babamın tekrar tayin olması üzerine, ortaokul ve lise yıllarımın geçtiÄŸi EskiÅŸehir’e taşınmıştık. O dönemde EskiÅŸehir’deki Çocuk Kütüphanesi ve Halk Kütüphanesi’ndeki kitapları yoÄŸun bir ÅŸekilde okumuÅŸ olmam, gelecek yıllarımın ÅŸekillenmesinde çok önemli bir rol oynayacaktı...”

Çevrecilik babamdan miras
“Hayatım boyunca hep çalıştım... Yedi yaşımdayken bile amcamla yakın köy pazarlarına domates ve biber satmaya giderdim. Ortaokul ve lise yıllarında da yaz tatillerinde hiç boÅŸ
durmazdım ve bu tatil dönemlerini çalışarak geçirirdim. Babamın memur olmasından dolayı ekonomik durumumuz çok kötü sayılmazdı; ancak biz daha çok para kazanmak ve aileye katkı üretmek için, ÅŸimdi doktor olan daha küçük kardeÅŸimle, yine de çalışırdık. Yaz boyu simit, dondurma satardık... Babam da çalışkan ve geliÅŸime açık bir insandı. EskiÅŸehir’de görevli olduÄŸu dönemde, seçilmiÅŸ diÄŸer bazı saÄŸlık memurlarıyla birlikte Ankara’daki Refik Saydam Hıfzıssıhha Enstitüsü’nde özel bir eÄŸitime alınarak, çevre uzmanı olarak görevlendirilmiÅŸti. EskiÅŸehir’in tüm köylerini dolaÅŸarak saÄŸlıklı tuvalet yapımı, diÅŸ temizliÄŸi, verem gibi konularda eÄŸitim filmlerini gösterip anlatıyor ve uygulamalar yapıyordu. Bu filmleri akÅŸamları evde bize de izletirdi. SaÄŸlıksız tuvaletler konusunu oldukça dert edinmiÅŸ olduÄŸunu hatırlıyorum. Dolayısıyla çevrecilik bana babamdanmiras kaldı diyebilirim. Ben de dahil dört çocuk yetiÅŸtiren ve ÅŸu anda 86 yaşında olan annem ise oldukça zeki ve vizyon sahibi, bilge bir kadın...”

“Atom Alimi” olacaktım...
“Yaz tatillerinde üst sınıfların kitaplarını bulup buluÅŸturur ve onlara çalışırdım. Çok okuyan baÅŸarılı bir öÄŸrenciydim. Yazı da yazıyordum. Lise yıllarımda bir bölge gazetesinde köÅŸe yazarı dahi olmuÅŸtum. Kimya, sevdiÄŸim bir dersti. Herkesin çekindiÄŸi redoksla, formüllerle uÄŸraÅŸmak benim için bir oyundu. ‘Atom Alimi’ olmaya karar vermiÅŸtim. Hatta Atom Enerjisi
Kurumu’ndan tüm kitapçıkları isteyip, cilt yaptırmış ve arkasına ‘Atom Sevgisi’ yazmıştım...”

DoÄŸan KardeÅŸ’teki kız... “Yaz tatillerinde çalıştığım yerlerden biri de EskiÅŸehir’deki meÅŸhur Maksut AÄŸa Simitçisi’ydi. Sabah simidi için sabah üç buçukta kalkarak fırına gider, saat 10’da uyumak için tekrar eve dönerdim. AkÅŸama doÄŸru saat 4 civarında da akÅŸam simidi için bir kere daha fırına giderdim. Yine bir sabah uyumak için eve giderken, düzenli takip ettiÄŸim DoÄŸan KardeÅŸ dergisinin yeni sayısını alıp, sayfalarını çevirmeye baÅŸladığımda hayatımdaki en büyük dönüm noktasıyla karşılaÅŸtım. Dergide ‘MektuplaÅŸmak Ä°steyen KardeÅŸler’ sayfasında, 13 yaşında bir kızın fotoÄŸrafı beni çok etkilemiÅŸti. Bu kız, gelecekte, elli yıla yakın bir süredir birlikte olduÄŸum sevgili eÅŸim olacaktı. Hemen yazdığım mektup, çok kitap okuduÄŸum için metin açısından da zannediyorum baÅŸarılıydı ve el yazım da güzel olduÄŸundan dikkat çekmiÅŸti. Dolayısıyla dedesi eski milletvekili bir Yargıtay üyesi, babası subay, iyi halli bir ailenin kızı olan sevgili eÅŸim, mektup arkadaşı olarak o kadar çocuk arasından benim gibi bir köylü çocuÄŸunu kabul etmiÅŸti...”

Yazının devamı için tıklayın