Dergimizin Yayın Danışmanı, İstanbul Üniversitesi Çevre Mühendisliği Bölümü Eski Başkanı, EPEA Turkey Direktörü ve Ökotek Kurucusu Prof. Dr. Hulusi Barlas, bu sayımızın Portre&Röportaj sayfalarının konuğu oldu... Hulusi Hoca, “Atom Alimi” olmayı hedeflediği gençlik dönemlerinden Manajans’ta metin yazarlığı yaptığı yıllara, 43 senedir evli olduğu sevgili eşini 50 yıl önce Doğan Kardeş dergisinde ilk gördüğü anlardan Ay’a ayak basılan 20 Temmuz 1969 günü yaşadıklarına, Münih Teknik Üniversitesi’nde doktora yaptığı ve gazetecilik eğitimi aldığı yıllardan kendi firmasını kurduğu günlere kadar tüm yaşamını Su ve Çevre okurları için özetledi... Yaşamının devamlı “mücadele” ile geçtiğini ifade eden Prof. Dr. Hulus Barlas, “Her şey istediğim gibi olsaydı büyük ihtimalle hayatım mahvolurdu. Birçok şeyi biz yönlendiremiyoruz ama iyi niyetle sınırlar aşan bir çalışma yaptığımızda tüm kapıların açılacağına inanıyorum” diyor...

“Emirdağ (Afyonkarahisar)’ın Bağlıca Köyü’nde 20 Temmuz 1953’te dünyaya gelmişim... Köy ortamında imkanlarımız nispeten kısıtlı olduğundan Emirdağ’ı bile 10 yaşıma kadar sadece bir defa görebilmiştim. Köyde Sağlık Memuru olarak çalışan babam, Cumhuriyet’in en büyük kazanımlarından birisi olarak gördüğüm Köy Enstitüsü’nden mezundu. Çalışkan ve disiplinli bir insandı. Bu özelliğini de zannediyorum Enstitü’den edinmişti...” “Köyde doğup, belli bir yaşa kadar köyde yaşamış olmanın hayatıma önemli katkılar sağladığını söyleyebilirim. Köyümüz, Orta Asya’daki bir Türkmen obasının yaşam tarzını andıran bir yapıya sahipti; sadece çadırlarımız yoktu ve göçer değildik... Doğayı, yaşamı, farklı kuş ve böcek türlerini yakından tanıyabildiğimiz, birçok hayvanın doğumuna şahitlik edebildiğimiz bir ortamda büyüyorduk...” “Babamın 30-40 tane kitabı vardı. Evire çevire bunları okurdum küçükken. Ayrıca babamın
devlet memuru olması, okuldaki öğretmenlerle ailecek de iç içe olmamıza imkan sağlıyordu. Bu da benim kitap okuma alışkanlığım üzerine olumlu etkilerde bulunuyordu. Öğretmenlerim tarafından ilkokuldayken hediye edilen Fareli Köyün Kavalcısı, Robinson Crusoe ve Polyanna kitapları bu alışkanlığımın temel taşları oldular...”

“İlkokul son sınıfa geçtiğim yaz, bağlı olduğumuz ilçe olan Emirdağ’a taşınmıştık. Emirdağ’da, köydeki gaz lambasının ardından ilk defa elektrikle aydınlatılan bir ortamda bulunma ve çalışma fırsatı yakalamıştım. Bir sene sonra da, babamın tekrar tayin olması üzerine, ortaokul ve lise yıllarımın geçtiği Eskişehir’e taşınmıştık. O dönemde Eskişehir’deki Çocuk Kütüphanesi ve Halk Kütüphanesi’ndeki kitapları yoğun bir şekilde okumuş olmam, gelecek yıllarımın şekillenmesinde çok önemli bir rol oynayacaktı...”

Çevrecilik babamdan miras
“Hayatım boyunca hep çalıştım... Yedi yaşımdayken bile amcamla yakın köy pazarlarına domates ve biber satmaya giderdim. Ortaokul ve lise yıllarında da yaz tatillerinde hiç boş
durmazdım ve bu tatil dönemlerini çalışarak geçirirdim. Babamın memur olmasından dolayı ekonomik durumumuz çok kötü sayılmazdı; ancak biz daha çok para kazanmak ve aileye katkı üretmek için, şimdi doktor olan daha küçük kardeşimle, yine de çalışırdık. Yaz boyu simit, dondurma satardık... Babam da çalışkan ve gelişime açık bir insandı. Eskişehir’de görevli olduğu dönemde, seçilmiş diğer bazı sağlık memurlarıyla birlikte Ankara’daki Refik Saydam Hıfzıssıhha Enstitüsü’nde özel bir eğitime alınarak, çevre uzmanı olarak görevlendirilmişti. Eskişehir’in tüm köylerini dolaşarak sağlıklı tuvalet yapımı, diş temizliği, verem gibi konularda eğitim filmlerini gösterip anlatıyor ve uygulamalar yapıyordu. Bu filmleri akşamları evde bize de izletirdi. Sağlıksız tuvaletler konusunu oldukça dert edinmiş olduğunu hatırlıyorum. Dolayısıyla çevrecilik bana babamdanmiras kaldı diyebilirim. Ben de dahil dört çocuk yetiştiren ve şu anda 86 yaşında olan annem ise oldukça zeki ve vizyon sahibi, bilge bir kadın...”

“Atom Alimi” olacaktım...
“Yaz tatillerinde üst sınıfların kitaplarını bulup buluşturur ve onlara çalışırdım. Çok okuyan başarılı bir öğrenciydim. Yazı da yazıyordum. Lise yıllarımda bir bölge gazetesinde köşe yazarı dahi olmuştum. Kimya, sevdiğim bir dersti. Herkesin çekindiği redoksla, formüllerle uğraşmak benim için bir oyundu. ‘Atom Alimi’ olmaya karar vermiştim. Hatta Atom Enerjisi
Kurumu’ndan tüm kitapçıkları isteyip, cilt yaptırmış ve arkasına ‘Atom Sevgisi’ yazmıştım...”

Doğan Kardeş’teki kız... “Yaz tatillerinde çalıştığım yerlerden biri de Eskişehir’deki meşhur Maksut Ağa Simitçisi’ydi. Sabah simidi için sabah üç buçukta kalkarak fırına gider, saat 10’da uyumak için tekrar eve dönerdim. Akşama doğru saat 4 civarında da akşam simidi için bir kere daha fırına giderdim. Yine bir sabah uyumak için eve giderken, düzenli takip ettiğim Doğan Kardeş dergisinin yeni sayısını alıp, sayfalarını çevirmeye başladığımda hayatımdaki en büyük dönüm noktasıyla karşılaştım. Dergide ‘Mektuplaşmak İsteyen Kardeşler’ sayfasında, 13 yaşında bir kızın fotoğrafı beni çok etkilemişti. Bu kız, gelecekte, elli yıla yakın bir süredir birlikte olduğum sevgili eşim olacaktı. Hemen yazdığım mektup, çok kitap okuduğum için metin açısından da zannediyorum başarılıydı ve el yazım da güzel olduğundan dikkat çekmişti. Dolayısıyla dedesi eski milletvekili bir Yargıtay üyesi, babası subay, iyi halli bir ailenin kızı olan sevgili eşim, mektup arkadaşı olarak o kadar çocuk arasından benim gibi bir köylü çocuğunu kabul etmişti...”

Yazının devamı için tıklayın